Wij, schokkend

Voor een opdracht voor het vak Nederlands 3.1 moest de hele klas het boek 'Wij' van Elvis Peeters lezen. Ik wist niet echt wat ik ervan moest verwachten, maar na een paar bladzijden had ik er al genoeg van.

Positieve punten

Het is een boek van slechts een 170-tal pagina's. Dat is voor mij altijd iets positiefs omdat ik dan sneller naar het boek zal pakken omdat ik het gevoel heb, als ik boeken met door de 300 pagina's kies, dat ik er niet naar grijp en het dus nooit uit lees. Dat had ik met dit boek wel. Ook leest het boek heel vlot door de manier waarop de auteur het geschreven heeft. Enkele moeilijke woorden en maar een paar moeilijke zinsconstructies maakten het soms iets ingewikkelder, maar omdat het er juist zo weinig zijn maakt dat het boek niet moeilijk leesbaar.

Negatieve punten

Door al de rare en schokkende gebeurtenissen in het verhaal vond ik het geen aangenaam boek om te lezen. In het begin kwam al meteen aan bod dat de meisjes van de groep op een brug stonden boven de autosnelweg. Ze stonden daar niet zomaar, ze stonden daar met hun geslachtsdelen ontbloot. Ze deden dat zodat de chauffeurs afegeleid zouden geraken en zij een ongeluk zouden zien gebeuren. Iets verder in het verhaal vind je dan een heel hoofdstuk over een wesp. Het begint vrij onschuldig door de wesp gevangen te houden in een potje, maar het mond uit in iets heel schokkerend. Door zulke passages in het boek had ik echt geen zin om verder te lezen. Ik wou niet weten wat ze nog voor rare ideeën ze zouden krijgen, maar ik moest.

Mijn besluit

Ik heb altijd gezegd dat ik dit boek niet zou aanraden om te lezen. Maar ik heb in de afgelopen tijd ondervonden dat ik toch enkele keren heb gezegd 'Je moet dat boek echt eens lezen. Het duurt niet zo lang want het telt maar 170 pagina's, maar je moet het echt een lezen.' Waarom zeg ik dat als ik het boek niet zou aanraden? Wel, ik ben daarover gaan nadenken en ik heb ondervonden dat ik het mensen toch aanraad juist omdat het een ander boek is dan alle anderen. Er zijn weinig mensen die zulke verhalen durven schrijven en dat is waarom ik het mensen toch wil laten lezen.